Οι προστάτες του Θεού!!

Προστάτες του Θεού! Παράξενος όρος! Τον άκουσα σε μια ομιλία (π. Βαρνάβα Γιάγκου). Είμαστε εμείς, οι ηθικοί, οι εκκλησιαστικοί, οι "του κατηχητικού" που φοβόμαστε να μη θιγεί ο Θεός από την αμαρτία του κόσμου. Λες κι ο Θεός είναι ένα αδύναμο πλάσμα που καταφεύγει στη δική μας βοήθεια.
Ω ανόητοι και βραδύνοες και καημένοι! Είμαστε ηθικοί, αλλά στεγνοί, άπνοοι, άτολμοι, εγκιβωτισμένοι, απολύτως στερεότυποι. Και προσπαθούμε τάχα εμείς να είμαστε σωστοί, όχι γιατί αγαπούμε αληθινά τον Θεό, όχι γιατί ποθούμε να μας μεταμορφώσει το Φως του Χριστού, αλλά γιατί έτσι μάθαμε, βρεθήκαμε σ' αυτό το χώρο από μικροί, συνηθίσαμε, αναλάβαμε το ρόλο του τιμητή της κοινωνίας. Και βέβαια, μέσα μας - όχι και πολύ βαθιά - έχουμε τη βεβαιότητα ότι "ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων...".
Εκ του ασφαλούς, βέβαια. Γιατί την ώρα της δοκιμασίας, της κρίσεως, του σταυρού, είμαστε έτοιμοι να λακίσουμε, να μελαγχολήσουμε, να καταθλιβούμε, σαν να μην υπάρχει Ανάσταση, πρόνοια του Θεού, αιωνιότητα, αγαθά πνευματικά.
Επιτρέπει όμως ο Θεός να έρθει για τον καθένα ένας σεισμός, ένα σημείο "μηδέν", ένα τέλειο άδειασμα. Μέσα από την απόλυτη εξουδένωση μπορεί να γεννηθεί κάτι καθαρό, ανυπόκριτο κι αληθινό, όπου θα ποιήσει "Μονήν" το Πνεύμα το Άγιον.
Αυτή είναι η ευλογία της κάθε κρίσης, της κάθε δυσκολίας.