Στιγμές κρίσεως και μισθαποδοσίας

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που -πριν να κριθούμε οριστικά από τον Θεό - κρινόμαστε για τη μέχρι τώρα πορεία μας από τους συνανθρώπους μας και από τον εαυτό μας. Στιγμές που έχουν αξία και διάρκεια αιωνιότητας. Κι αν η κρίση είναι ευνοϊκή, η μισθαποδοσία είναι τόσο αφειδώλευτη και πλούσια που σβήνει όλο τον κόπο, τον πόνο και τη θλίψη που έχει προηγηθεί.
Και ομολογεί κανείς και θαυμάζει: "Μακάριοι οι από του χρέους μη κινήσαντες!".
Πέρασε πολλά χρόνια υπηρετώντας τον ασθενή και αργότερα βαριά ασθενή σύζυγό της. Αγόγγυστα, ολοπρόθυμα, ηρωικά, πάντα με χαμόγελο και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματα των άλλων που κατά κανόνα ήταν πολύ ελαφρότερα από τα δικά της. Οι δυσκολίες που καθημερινά έπρεπε να ξεπεράσει ήταν απίστευτες. Δεν δείλιασε. Δεν παραιτήθηκε. Δεν διάλεξε εύκολη οδό διαφυγής. Ανθρωπίνως κι αυτό θα ήταν συγχωρητέο. Οι περισσότεροι από μας θα είχαμε λυγίσει ή λακίσει. Στάθηκε παλικαρίσια ως το τέλος αυτής της δοκιμασίας, που βέβαια ήταν η εκδημία του ασθενούς συζύγου.
Αυτή ήταν η στιγμή της  κρίσεως και της μισθαποδοσίας. Στεκόταν δίπλα στον κοιμηθέντα απόλυτα "δικαιωμένη και τιμημένη". Είχε πράξει το "χρέος" της στον απόλυτο βαθμό κι αυτό της το αναγνώρισαν όλοι όσοι πέρασαν να χαιρετήσουν το νεκρό. Μπορούσε όμως και η ίδια να το φωνάξει με σιγουριά: "Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι. Τον δρόμον τετέλεκα!".
Δεν μπορώ να ξέρω τη συνέχεια του βίου. Για όλους μας ο αγώνας τελειώνει όταν εμείς οι ίδιοι κλείσουμε τα μάτια μας. Μπορώ όμως να πω για την μέχρι τώρα βιοτή της αγαπημένης Β. πως ήταν εξαιρετικό παράδειγμα αγαπητικής προσφοράς και συζυγικής αφοσίωσης.
Ένα μέτρο, ένας κανόνας  για όλους μας.
Ο Θεός ας αναπαύσει τον άνθρωπο στον οποίον αφοσιώθηκε!