Κυριακή Βαΐων εσπέρας

"Κύριε,

τα τελεώτατα φρονείν τους οικείους παιδεύων μαθητάς, 

μη ομοιούσθε τοις έθνεσιν, έλεγες, 

εις το κατάρχειν των ελαχιστοτέρων. 

Ούχ ούτω γαρ έσται υμίν τοις εμοίς μαθηταίς, 

ότι πτωχός θέλων υπάρχω. 

Ο πρώτος ουν υμών έστω πάντων διάκονος, 

ο δε άρχων ως ο αρχόμενος, 

ο προκριθείς δε ως ο έσχατος. 

Και γαρ ελήλυθα αυτός τω πτωχεύσαντι Αδάμ διακονήσαι 

και λύτρον δούναι αντί πολλών την ψυχήν των βοώντων μοι, 

δόξα σοι".

Κύριε,
καθώς εκπαίδευες τους μαθητές Σου ώστε να φρονούν τα τελειότατα, τους έλεγες να μην καταδυναστεύουν τους ελάχιστους αδελφούς.
Δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει ανάμεσα στους δικούς μου μαθητές, έλεγες, γιατί εγώ με τη θέλησή μου κενώθηκα, 
άδειασα από όλο το θεϊκό μεγαλείο και τη δόξα μου.
Ο πρώτος ανάμεσά σας ας είναι διάκονος όλων, 
αυτός που εξουσιάζει να μην υπερέχει από τους εξουσιαζόμενους, αυτός που διαλέχθηκε να είναι πρώτος 
ας συμπεριφέρεται ταπεινά ως ο έσχατος, ο τελευταίος.
Ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο για να διακονήσω τον Αδάμ, 
ο οποίος εξέπεσε της αρχικής δόξας του και επτώχευσε, 
και να δώσω την ζωήν μου ως λύτρα 
για την πολλή αμαρτία του κόσμου και 
να σας εξαγοράσω όλους εσάς 
που μου ψάλλετε "δόξα Σοι".


Ποιος άλλος μίλησε και έζησε έτσι;
Ποιος πρόκριτος συμπεριφέρθηκε ως ο έσχατος;
Ποιος διακόνησε πάντας;
Ποιος έδωσε την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών;
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, Κύριε, είναι να σου ψάλουμε με τα χείλη και την καρδιά μας "Δόξα Σοι!".