Στο ανάγνωσμα του Ιώβ διαβάζουμε:
"...Χρόνου δε πολλού προβεβηκότος, είπεν αυτώ η γυνή αυτού: Μέχρι τίνος καρτερήσεις λέγων, ιδού αναμένω χρόνον έτι μικρόν, προσδεχόμενος την ελπίδα της σωτηρίας μου; Ιδού γαρ ηφάνισταί σου το μνημόσυνον από της γης, υιοί και θυγατέρες, εμής κοιλίας ωδίνες και πόνοι, ους εις το κενόν εκοπίασα μετά μόχθων. Συ δε αυτός εν σαπρία σκωλήκων κάθησαι διανυκτερεύων αίθριος, καγώ πλανήτις και λάτρις, τόπον εκ τόπου περιερχομένη και οικίαν εξ οικίας, προσδεχομένη τον ήλιον πότε δύσεται, ίνα αναπαύσωμαι των μόχθων μου και των οδυνών αί με νυν συνέχουσι. Αλλά ειπόν τι ρήμα προς Κύριον και τελεύτα. Ο δε εμβλέψας αυτή, είπεν: Ινατί ώσπερ μία των αφρόνων γυναικών ελάλησας ούτως; Ει τα καλά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν;. Εν τούτοις πάσι τοις συμβεβηκόσιν αυτώ ουδέν ήμαρτεν Ιώβ τοις χείλεσιν εναντίον του Θεού".
Αφού πέρασε πολύν καιρό άρρωστος ο Ιώβ, κάπoια στιγμή του είπε η γυναίκα του: Ως πότε θα κάνεις υπομονή και θα λες, λίγο ακόμη ας περιμένω, μήπως και φανεί κάποια ελπίδα σωτηρίας; Ήδη χάθηκαν οι διάδοχοί σου, γιοι και θυγατέρες μας, για τους οποίους πέρασα πόνους γέννας, αλλά και θλίψεις και μάταια κοπίασα. Αλλά κι εσύ, γεμάτος πληγές, κάθεσαι πάνω στην κοπριά και περνάς τις νύχτες σου έξω στο ύπαιθρο κι εγώ περιπλανιέμαι από τόπο σε τόπο κι από σπίτι σε σπίτι περιμένοντας πότε θα δύσει ο ήλιος για να αναπαυθώ από τις θλίψεις και τον βαρύ πόνο που με συνέχει. Πες επιτέλους κάτι βαρύ στον Θεό και τελείωνε!
Τότε ο Ιώβ την κοίταξε στα μάτια και της είπε: Γιατί μιλάς σαν άμυαλη γυναίκα; Αν δεχθήκαμε τόσα καλά από τα χέρια του Θεού, τις συμφορές και τις δοκιμασίες δεν θα τις υποφέρουμε;
Παρ΄όλα τα βάσανα και τις συμφορές που τον βρήκαν, ο Ιώβ δεν αμάρτησε με λόγο, με τα χείλη του, εναντίον του Θεού".
Σοφός ο λόγος του Ιώβ: "Ει τα καλά εδεξάμεθα παρά του Θεού, τα κακά ουχ υποίσομεν;" Εύκολα γκρινιάζουμε και παραπονούμαστε όταν μας βρίσκουν δοκιμασίες. Όταν όλα πάνε καλά το θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο. Ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε, αλλά δεν ξεχνάμε να γογγύσουμε. Ας αντιστρέψουμε τη συνήθειά μας: Να μην γογγύζουμε για τις θλίψεις και να ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες. Είναι άπειρες κι αν μπορούσαμε καθημερινά να τις διακρίνουμε, θα σαστίζαμε από την αγάπη και το πλούσιο έλεος του Θεού.
"...Χρόνου δε πολλού προβεβηκότος, είπεν αυτώ η γυνή αυτού: Μέχρι τίνος καρτερήσεις λέγων, ιδού αναμένω χρόνον έτι μικρόν, προσδεχόμενος την ελπίδα της σωτηρίας μου; Ιδού γαρ ηφάνισταί σου το μνημόσυνον από της γης, υιοί και θυγατέρες, εμής κοιλίας ωδίνες και πόνοι, ους εις το κενόν εκοπίασα μετά μόχθων. Συ δε αυτός εν σαπρία σκωλήκων κάθησαι διανυκτερεύων αίθριος, καγώ πλανήτις και λάτρις, τόπον εκ τόπου περιερχομένη και οικίαν εξ οικίας, προσδεχομένη τον ήλιον πότε δύσεται, ίνα αναπαύσωμαι των μόχθων μου και των οδυνών αί με νυν συνέχουσι. Αλλά ειπόν τι ρήμα προς Κύριον και τελεύτα. Ο δε εμβλέψας αυτή, είπεν: Ινατί ώσπερ μία των αφρόνων γυναικών ελάλησας ούτως; Ει τα καλά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν;. Εν τούτοις πάσι τοις συμβεβηκόσιν αυτώ ουδέν ήμαρτεν Ιώβ τοις χείλεσιν εναντίον του Θεού".
Τότε ο Ιώβ την κοίταξε στα μάτια και της είπε: Γιατί μιλάς σαν άμυαλη γυναίκα; Αν δεχθήκαμε τόσα καλά από τα χέρια του Θεού, τις συμφορές και τις δοκιμασίες δεν θα τις υποφέρουμε;
Παρ΄όλα τα βάσανα και τις συμφορές που τον βρήκαν, ο Ιώβ δεν αμάρτησε με λόγο, με τα χείλη του, εναντίον του Θεού".
Σοφός ο λόγος του Ιώβ: "Ει τα καλά εδεξάμεθα παρά του Θεού, τα κακά ουχ υποίσομεν;" Εύκολα γκρινιάζουμε και παραπονούμαστε όταν μας βρίσκουν δοκιμασίες. Όταν όλα πάνε καλά το θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο. Ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε, αλλά δεν ξεχνάμε να γογγύσουμε. Ας αντιστρέψουμε τη συνήθειά μας: Να μην γογγύζουμε για τις θλίψεις και να ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες. Είναι άπειρες κι αν μπορούσαμε καθημερινά να τις διακρίνουμε, θα σαστίζαμε από την αγάπη και το πλούσιο έλεος του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου