Ευλογημένη ψυχούλα...

Εκ κοιλίας μητρός ο Α. είναι ένα ευλογημένο παιδί.
(Πώς γίνεται αυτό; Με τη φτωχή μου γνώμη, λέω, πως ίσως ο Θεός με την παγγνωσία Του προγνωρίζει την καθαρότητα της καρδιάς και την αφοσίωση κάποιων ανθρώπων και τους δίνει πλούσια την ευλογία, τη χάρη, το έλεός Του).
Από μικρός έμαθε να λέει την ευχούλα, να υπακούει χωρίς "αλλά" στον πνευματικό, να περπατά χωρίς πισωγυρίσματα στη στενή και τεθλιμμένη αλλά ευλογημένη οδό του Θεού, να κουβαλά με υπομονή τον σταυρό του -μια ανίατη ασθένεια που τον επισκέπτεται με πολύ βαριές κρίσεις.
Όποιος τον γνωρίζει, αναπαύεται στην απλότητα και την ταπείνωσή του.
Ευλογημένο παιδί! Η Παναγία να το σκεπάζει και να οδηγεί τα βήματά του!
Ήρθε η ώρα να πάει στο στρατό. Τον είχε έγνοια το στρατό, όχι γιατί ήθελε να γλιτώσει την κακοπέραση, αλλά γιατί δεν ήθελε να εκτεθεί στους πειρασμούς που σίγουρα εγκυμονεί η συμβίωση τόσων ετερόκλητων αρσενικών.
Μας χαιρέτησε όλους, πήρε την ευχή του πνευματικού του κι όλων των ιερέων που τον ξέρουν και τον αγαπούν κι έφυγε. Σε δεκαπέντε μέρες μαθαίνουμε πως ο Α. έπαθε μια πολύ σοβαρή κρίση από την αρρώστια του και διακομίσθηκε αναίσθητος στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Έμεινε δέκα μέρες στο νοσοκομείο. Η διάγνωση-επιβεβαίωση της βαριάς ασθένειάς του έκαμε τους γιατρούς να τον απαλλάξουν από τη θητεία του.
Ο Α. γύρισε κοντά μας ακόμα πιο ευλογημένος. Πετάει η ψυχή του χαρούμενη, ανάλαφρη, βέβαιη για την Πρόνοια του Θεού που εκδηλώνεται μέσα από ασθένειες και δοκιμασίες.
Το σύντομο πέρασμά του από το κέντρο νεοσυλλέκτων ήταν φωτεινό. Μας διηγείται ο ίδιος ένα περιστατικό:
"Ήταν μαζί μας ένα παλικάρι πολύ οξύθυμο. Τον είχαν βάλει στα μαγειρεία. Όταν τέλειωνε τη δουλειά του γύριζε στο θάλαμο μες στα νεύρα του. Κλοτσούσε τα ντουλάπια, έβριζε, χτυπούσε. Θηρίο ανήμερο! Οι άλλοι στρατιώτες με το καλό, με το άγριο δεν κατάφεραν να τον συνεφέρουν. Είπαν και σε μένα να του μιλήσω. Εγώ δίστασα. Τι να του πω; Εμένα θ' ακούσει; Έκαμα όμως το σταυρό μου και του είπα ένα βράδυ:
"Λευτέρη, πολύ ταλαιπωρείσαι στα μαγειρεία. Κουράζεσαι, ξεροψήνεσαι κι έχεις δίκιο να γυρνάς νευριασμένος και να ξεσπάς σε μας. Αλλά, πού θα πάει αυτή η δουλειά; Με τόσα νεύρα και θυμό καταστρέφεις την ψυχούλα σου. Πρέπει κάπως να βρεις έναν τρόπο να ηρεμήσεις".
"Και πού να τον βρω τον τρόπο; Ξέρεις εσύ κανέναν;".
"Θα σου πω έναν τρόπο. Κάνε αυτό που θα σου πω μόνο για μια μέρα. Θα μου υποσχεθείς ότι θα το κάνεις;".
 "Ε, για μια μέρα, το υπόσχομαι. Τι έχω να χάσω σε μια μέρα;"
"Λοιπόν, εκεί που μαγειρεύεις, ή πλένεις κατσαρολικά ή καθαρίζεις λαχανικά, θα λες μέσα σου "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Αυτά τα λόγια. Θα τα λες συνέχεια. Σύμφωνοι;".
"Σύμφωνοι!", είπε ο Λευθέρης που γύρευε κι αυτός χωρίς να το συνειδητοποιεί λύτρωση από τα νεύρα και το θυμό.
Την άλλη μέρα συνέχεια είχα στην προσευχή μου το Λευθέρη. Το βραδάκι μαζεμένοι όλοι στο θάλαμο, περιμέναμε την ώρα που θα γύριζε. Κάποιοι συστρατιώτες τον κορόιδευαν μιμούμενοι την ταραχή και τα ξεσπάσματά του. Μπαίνει κάποια στιγμή ο Λευθέρης ήρεμος, χωρίς καλά-καλά ν' ακουστεί. Μάλιστα έσπρωξε άθελά του κάποιον μπαίνοντας και γύρισε και του λέει "Με συγχωρείς, φίλε!". Όλοι σαστίζουν. Περιμένουμε το ξέσπασμα, τίποτα! Ετοιμάζεται για ύπνο. Ένας δεν άντεξε, γύρισε και του λέει:
"Ρε, συ, τι έπαθες; Μήπως είσαι άρρωστος;"
"Ξέρω κι εγώ; Μάγια μου 'καναν..."
Την άλλη μέρα μ' έπιασε φοβερός πονοκέφαλος. Με σήκωσαν αναίσθητο. Δεν έμαθα τι απέγινε ο Λευθέρης. Εύχομαι να συνέχισε να λέει την ευχή..."
Ευλογημένη ψυχούλα! Ας μην τη χαλάσει ο αιώνας τούτος ο απατεώνας...