της Σταυρούλας

Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν 

καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι.

Όποιος θέλει στα χνάρια του Χριστού να βαδίσει,

εαυτόν απαρνείται, τον σταυρόν αυτού αίρει

και πιστά ακολουθεί…

Τον σταυρό του καθένας με δική του απόφαση φτιάχνει

από δυο υλικά που δωρεάν μα και άφθονα βρίσκει.

Πρώτα παίρνει τον πόνο…

Τον δικό του. Αυτόν που το σώμα και τα πάθη γεννούν.

Κι αν ο πόνος ο δικός του δεν φθάνει,

πολύ κοντά του  υπάρχει μία τράπεζα πόνου,

που είναι πάντα, μα πάντα γεμάτη…

Είν΄ ο πόνος του άλλου, του αδελφού, του πλησίον

που είν' ατέλειωτος κι εναγώνια αχθοφόρο ζητεί .

Κι ύστερα παίρνει του Χριστού την Αγάπη,

του Χριστού, που για μας σε Σταυρό μαρτυρίου καρφώθη.

Κι η Αγάπη τον πόνο που μάζεψε τον πυρώνει, τον λυώνει.

Υλικό δυνατό, μα και εύπλαστο τώρα κρατεί.

Κι αν σιωπήσει, θ΄ακούσει του Σοφού Δημιουργού τη φωνή:

«Δούλεψέ το και φτιάξε το δικό σου σταυρό.

Δώσ’ του όποιο ύψος και πλάτος και βάρος θελήσεις.

Μόνο τούτο -σου λέω- θυμήσου:

Πως στο τέρμα αυτής της ζωής

ο σταυρός σου μια σκάλα θα γίνει

κι ως τα ουράνια θα φτάσει

και κλειδί δυνατό που θ’ ανοίξει  για σένα

του κλειστού Παραδείσου την θύρα.

Πάρε Αγάπη πολλή, μα και πόνο και φτιάξε

δυνατό κι αψηλό τον δικό σου σταυρό!».

Σταυρούλα Κουμενίδου