Ζαχαρίας

 Έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων ο μικρός Ζαχαρίας! Συγκλονιστήκαμε από την περιπέτειά του! Πραγματικά απίστευτο και καθηλωτικό όλο το συμβάν! Πού μπορεί να τρυπώσει ενα μικρό παιδί! Από τη στιγμή που ένα μικρό αρχίζει να περπατάει είναι ένα κινούμενο ερωτηματικό. Πού θα βρεθεί; Με ποιον κίνδυνο θα σφιχταγκαλιαστεί! Δεκατέσσερα μάτια πρέπει να έχει όποιος φυλάει μικρό παιδί, πόδια ταχύτατα, μυαλό που να σκέφτεται συνεχώς και να προλαβαίνει τα ενδεχόμενα ατυχήματα και ακατάπαυστη προσευχή και προσοχή. Ως δασκάλα, μητέρα και γιαγιά πάμπολλες φορές συνειδητοποίησα από τι κινδύνους σώθηκαν μικρά παιδιά που είχα στην επίβλεψή μου και σταυροκοπήθηκα με δέος κι ευγνωμοσύνη! Σίγουρα είμαστε ανεπαρκείς! Σίγουρα υπάρχει άγγελος φύλακας, γιατί εμείς μόνοι μας δεν "φτάνουμε"!...

Θέλω όμως να σχολιάσω κυρίως το γεγονός της νεκρανάστασης για λίγες ώρες του μικρού παιδιού! Το παιδάκι ήταν αβάπτιστο. Αν έφευγε χωρίς να συνέλθει θα ήταν μεγάλο κρίμα. Ο αβάπτιστος άνθρωπος δεν έχει εγκεντριστεί στο δέντρο που λέγεται Χριστός και Εκκλησία. Δεν έχει προοπτική σωτηρίας κατά τη χριστιανική διδασκαλία. Γι' αυτό και λυπούμαστε απέραντα για τα εκτιτρωσκόμενα έμβρυα. Δεν θανατώνονται απλώς ως προς το σώμα. Φεύγουν αβάπτιστα, άρα πνευματικά νεκρά. (Ίσως ο Θεός να έχει άλλο σχέδιο σωτηρίας γι' αυτά, αλλά εμείς, οι τιποτένιοι άνθρωποι, αυτό γνωρίζουμε). Ξαναέρχομαι στον μικρό Ζαχαρία. Του χαρίζεται ζωή -έστω υποτυπώδης- για λίγο, χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών που τους αξίζουν συγχαρητήρια για την επιμονή. Η προοπτική βιολογικής επιβίωσης είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά γίνεται αεροβάπτισμα κι αυτό είναι το μείζον!!!! Δίχως το Βάπτισμα ο άνθρωπος είναι απλά ένα βιολογικό ον δέσμιο της φθοράς και του θανάτου. Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος μετέχει της αθάνατης φύσης του Κυρίου μας, γίνεται μια επώνυμη προσωπικότητα, ένα μέλος της Εκκλησίας των Αγίων, κερδίζει αιωνιότητα. Η βιολογική ζωή μας ακόμη κι αν είναι αιωνόβια έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα συνήθως είναι συλλογή προβλημάτων, αγώνων, αγωνίας, ασθενειών, στεναχώριας και πόνου διανθισμένη και με κάποια ευχάριστα γεγονότα. Το μόνο σίγουρο είναι το τέλος. Για τον μικρό Ζαχαρία το τέλος ήρθε νωρίς και με πολύ δυσάρεστο τρόπο. Του δόθηκε όμως αυτή η ελάχιστη παράταση για να κερδίσει με βεβαιότητα την αιωνιότητα και μάλιστα "εύκολα", χωρίς να εμπλακεί στις δυσκολίες αυτής της ζωής! 

Πολύς ο πόνος για τους γονείς και τους παππούδες του μικρού! Η εικόνα του, να ασφυκτιά μέσα στο νερό, που πάντοτε θα την φέρνουν στο νου τους θα είναι ένα φοβερό μαρτύριο! Θα ήταν όμως αβάσταχτος ο πόνος και τεράστια η ευθύνη τους, αν το παιδάκι έφευγε και αβάπτιστο! Εύχομαι ολόψυχα να δώσει ο Θεός παρηγοριά και λήθη! Μόνο Εκείνος μπορεί να γράψει ζωντανά μέσα τους και μέσα σε όλους μας το"ίνα μη λυπείσθε καθώς και οι λοιποί οι μή έχοντες ελπίδα". Ο πόνος του παιδιού δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να φύγει. Όταν όμως συνταιριάζεται με την ελπίδα της Ανάστασης και της Αιωνιότητας, μαλακώνει και γλυκαίνει και γίνεται ένα πολύτιμο εφόδιο της ψυχής μας. Ένα στοιχείο που βοηθάει όσο τίποτε άλλο στην πνευματική καλλιέργεια και πορεία  μας. 

Ο Θεός ας έχει αναπαυμένο τον νεοφώτιστο δούλο Του Ζαχαρία!

Όλοι ας Τον δοξάσουμε για το ανεκτίμητο δώρο Του στον μικρούλη!

*Η Βάπτιση είναι Μυστήριο. Δυστυχώς την έχουμε καταντήσει ένα κοσμικό γεγονός! Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιούμε την σημασία της στη ζωή του παιδιού μας και την αναγκαιότητα να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα στη ζωή του.