Αχολογούν οι γειτονιές από το παιδομάνι! Αυτό που σήμερα είναι αδιανόητο - να παίζουν τα παιδιά στο δρόμο χωρίς την ανύστακτη επίβλεψη των γονέων- ήταν στα δικά μας παιδικά χρόνια η καθημερινή ευτυχία μας. Η παρέα πάντοτε διαθέσιμη κι όλοι οι τόποι δικοί μας, το ρέμα, οι αλάνες, οι δρόμοι, ο Όρχος, οι αυλές.
Θυμάμαι τα παιχνίδια μας: Κατρακυλούσαμε το τσέρκι που θριαμβευτικά το εξασφαλίζαμε από κανένα διαλυμένο βαρέλι και το φυλάγαμε ως κόρην οφθαλμού, τινάζαμε με δύναμη την τσιλίκα, προσπαθούσαμε να γκρεμίσουμε τα κεραμιδάκια στο τζαμί με τη μπάλα και να τα ξαναστήσουμε ενώ κυνηγιόμασταν, παίρναμε «αμπάριζα» και βγαίναμε, παίζαμε με τις γκαζιές, τα κουϊνάκια και τα σβουράκια, τα πεντόβολα και τα κότσια ώρες ατελείωτες.
Ο «πετροπόλεμος» ήταν το σκληρό παιχνίδι των αγοριών που μια και δυο κατέληγε σε τραυματισμούς, αίματα και άγριες φωνές και βρισιές. Οι «κλέφτες και οι αστυνόμοι» ήταν επίσης αγαπημένο αγορίστικο παιχνίδι και αναδείκνυε τους έξυπνους και τους κατεργαρέους. Απ’ αυτά τα δυο παιχνίδια φτιάχνονταν οι «συμμορίες». Το ανήκειν σε κάποια συμμορία τόνωνε την αυτοπεποίθησή μας, μας φόρτιζε συναισθηματικά, μας πάθιαζε. Κι έτσι γεννιούνταν και διατηρούνταν αντιπαλότητες και συμπάθειες ιδιαίτερα έντονες.
Φυσικά η μακριά γαϊδούρα, τα μονά-ζυγά, το μπιζ ήταν στις προτιμήσεις των αγοριών.
Κι αν έπεφτε στα χέρια μας καμιά ρόδα ή κανένα βαρέλι τότε γινόταν χαμός. Τα κατρακυλούσαμε και ξοπίσω τους έβλεπες ολόκληρο λεφούσι να προσπαθεί με ξεφωνητά και σπρωξιές να κερδίσει λίγα λεπτά κυριαρχίας.
Τι ωραία, ανεπανάληπτα χρόνια! Δεν μας ένοιαζε αν το παντελόνι μας ήταν λυωμένο ή αν το σπιτικό μας ήταν φτωχικό! Εμείς ξεδίναμε με κινητικότητα και φωνές και καβγάδες και το βράδυ πέφταμε ξεροί για ύπνο. Τα είχαμε όλα!
Τα κορίτσια προτιμούσαν το διαχρονικό παιχνίδι με τις κούκλες στις αυλές. Οι κούκλες ήταν οι πιο πολλές χειροποίητες. Οι κούκλες του εμπορίου ήταν περιζήτητες και κέρδιζαν το θαυμασμό όλων των μικρών κοριτσιών. Φυσικά καμία σχέση με τις σημερινές Barbie…. Όλα τα κουρελάκια, οι μπομπονιέρες και τα άχρηστα, αλλ΄όμως «περιζήτητα» ψιλοπράγματα του σπιτιού έφτιαχναν το πολύτιμο «νοικοκυριό»... Η φαντασία αχαλίνωτη συμπλήρωνε τα ελλείποντα και ομόρφαινε και πλούταινε τα ταπεινά και φτωχικά. Πάντα υπήρχε ένα μωρό που έπρεπε να φασκιωθεί με τα κουρελάκια, να ταϊστεί, να «βαφτιστεί». Το κουκλοπαιχνίδι τότε ετοίμαζε τα κοριτσάκια να γίνουν μανούλες. Σήμερα τα ετοιμάζει να γίνουν όμορφες ψηλόλιγνες νεαρές γυναίκες με πολλά ρούχα και πλούσια σπίτια με πισίνες. Τεράστια η επελθούσα κοινωνική αλλαγή!!!
Άλλα αγαπημένα των κοριτσιών ήταν οι συλλογές και το παιχνίδι-πλακωτό με τα σκαλιστά και βέβαια το κουτσό, τα μήλα, το σχοινάκι, το λάστιχο αργότερα.
Τα αγαλματάκια, το κυνηγητό και το κρυφτό ήταν η πιο εύκολη λύση για τις μικτές παρέες μικρών παιδιών.
Τα μικρότερα παιδάκια διασκέδαζαν με το «Γύρω-γύρω όλοι», τη «Μικρή Ελένη», το «Δεν περνάς, κυρά-Μαρία», το «Περνά-περνά η μέλισσα», το «Λύκε-λύκε, είσαι εδώ», την «Τσίγκολελέτα», την τυφλόμυγα, το μαντηλάκι.
Με το «Ζητούμε πόλεμο κι εμείς ειρήνη» διαδηλώναμε τα φιλειρηνικά μας αισθήματα, ενώ το «Ένα λεπτό κρεμμύδι» έστηνε το προξενιό και μας έκανε να κοκκινίζουμε όταν φτάναμε στο ζευγάρωμα. Ας θυμηθούμε τι τραγουδούσαμε:
«Ένα λεπτό κρεμμύδι γκέο βαγκέο
ένα λεπτό κρεμμύδι φράνσε φρανσέο
Και τι θα το εκάμετε γκέο βαγκέο...
και τι θα το εκάμετε φράνσε φρανσέο.
Θέλω να το παντρέψω, να το νοικοκυρέψω(2)
Και ποίονε της δίνετε γκέο βαγκεό
και ποίονε της δίνετε φράνσε φρανσέο.
Της δίνουμε ένα ναύτη που όλο μύγες χάφτει (2)
Αυτό είναι χάρισμά σας, στα μούτρα τα δικά σας (2)
Της δίνουμε έναν ποντικό στο λάδι βουτηγμένο (2)
Αυτό είναι χάρισμά σας στα μούτρα τα δικά σας (2)
Της δίνουμε ένα Πρίγκιπα στο άλογο καβάλα (2)
Αυτόνα τον εθέλουμε γκέο βαγκέο
Αυτόνε το εθέλουμε φράνσε φρανσέο».
Μια άλλη πάντα πολύ ενδιαφέρουσα ευκαιρία ψυχαγωγίας ήταν ο Καραγιόζης. «Ο Κα-ρα-γκιό-ζης θα παί-ξει ώ-ρα ε-φτά-μι-ση (στο τάδε σημείο)» φώναζαν τα πιτσιρίκια στις γειτονιές και μας ξεσήκωναν. Παίρναμε τα σκαμνάκια μας και μαζευόμασταν μπροστά στο στημένο σεντόνι. Μ’ ένα λουξ ή με κεριά γινόταν ο απαραίτητος φωτισμός. Είχαμε και μικροατυχήματα. Καμιά φορά έπεφταν τα κεριά πάνω στο σεντόνι κι έπαιρνε φωτιά... Κι αυτό είχε την πλάκα του! Είχαμε να λέμε!
Είχαμε και τις προβολές των «Επικαίρων» της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών πάνω σ’ έναν τοίχο απέναντι από το παρκάκι του Αγίου Θεράποντα και την «πρωτοφανέρωτη» και συναρπαστική τηλεόραση που στήθηκε έξω από το σχολείο μας και μαζευόμασταν και χαζεύαμε ό,τι πρόβαλε εκείνη η μαυρόασπρη οθόνη!
Οι πιο επιδέξιοι κάναμε διάφορες κατασκευές και κάποιες τις πουλούσαμε. Διπλό το όφελος: ευχάριστη απασχόληση και λίγο οικονομικό κέρδος, καμιά δεκάρα, κανένα πενηνταράκι για να πάρουμε καραμέλες ή μαστίχες. Φτιάχναμε φουρφουράκια με πολύχρωμα χαρτιά. "Έχουμε φουρφουράκια για τα καλά παιδάκια!". Φτιάχναμε μόνοι μας τους χαρταετούς πριν από την Καθαρή Δευτέρα. Φυσικά φτιάχναμε σαΐτες κι αεροπλανάκια με χαρτί!
Είχαμε και του Αη-Γιάννη τις φωτιές! Συναγωνιζόμασταν ποια γειτονιά θα ετοιμάσει την ψηλότερη πυρά!
Είχαμε και τι δεν είχαμε! Είχαμε φαντασία! Είχαμε ομαδικότητα! Είχαμε χαρά! Είχαμε ελευθερία! Είχαμε φίλους! Είχαμε ξεγνοιασιά! Είχαμε ένα σταθερό κοινωνικό πλαίσιο, μια αγκαλιά μέσα στην οποία αισθανόμασταν ασφάλεια! Είχαμε όλα αυτά που λείπουν δυστυχώς σήμερα από τα παιδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου