Στέλιος Κυριακίδης, ένας άγνωστος ήρωας

Έφτασε στο mail μου η βιογραφία που ακολουθεί.

Με εντυπωσίασε η σεμνότητα και ο ηρωισμός του ανδρός.

Την παραθέτω γιατί αναπτερώνει τις τσακισμένες μας ελπίδες

-υπήρχαν και σίγουρα υπάρχουν  Έλληνες απίστευτα μεγάλοι κι όχι μόνο πρωταθλητές τη διαφθοράς και της ιδιοτέλειας που κατά κόρον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια-, 

για να έχουμε πρότυπα ζωής,

γιατί οφείλουμε να γνωρίζουμε και να ευγνωμονούμε...

*Ευχαριστώ τη Μαρία. Πάντα ανακαλύπτει "διαμάντια".

 

Γεννήθηκε στην Πάφο, στις 4 Μαΐου του 1910. Ήταν φτωχόπαιδο. Από πιτσιρίκι του άρεζε να τρέχει. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Πήρε μάλιστα ως δρομέας μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936 με την ελληνική εθνική ομάδα. Το 1934 ήρθε στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε στο Χαλάνδρι κι έπιασε δουλειά στη ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία). Ήρθε ο πόλεμος, η πείνα, η αθλιότητα. Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές να λιμοκτονούν ή να πέφτουν θύματα του κατοχικού στρατού. Ακολούθησε και η φρίκη του Εμφυλίου. Στο μεταξύ παντρεύθηκε και απόχτησε παιδιά. Ο αθλητισμός ξεχάστηκε.

Το 1946 παίρνει την απόφαση να ξανατρέξει. Στοχεύει πολύ ψηλά: στον φημισμένο Μαραθώνιο της Βοστώνης! Ελπίζει ότι με τη συμμετοχή του θα ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς, θα τους παρακινήσει να βοηθήσουν τον ελληνικό λαό που σβήνει. Αρχίζει προπονήσεις υπό συνθήκες αθλητικά απαράδεκτες, με φαγητό ελάχιστο, πολλές φορές από τους γείτονες και τους φίλους εξασφαλισμένο.

Πουλάει τα έπιπλα του σπιτιού του για να αγοράσει ένα απλό εισιτήριο για την Αμερική. Τα λεφτά δεν του φθάνουν για να αγοράσει «μετ’ επιστροφής». Μοναδικός σκοπός ζωής η συμμετοχή του στο Μαραθώνιο δίπλα στους ξακουστούς αθλητές: τον «τεράστιο» Άγγλο Κένεθ Μπέιλι και τον Αμερικανό νικητή της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι.

Όταν περνάει από τους γιατρούς, πριν από τον αγώνα, του απαγορεύουν να τρέξει επειδή είναι πολύ αδύνατος. «Θα πεθάνεις στο δρόμο από την εξάντληση του λένε. Δεν θα αντέξεις ούτε λίγα χιλιόμετρα». Αναλαμβάνει εκείνος την ευθύνη και υπογράφει μια υπέυθυνη δήλωση πως ο ίδιος αναλαμβάνει όλους τους κινδύνους ενός τέτοιου εγχειρήματος. «Έκανα τόσο ταξίδι μόνο γι’ αυτό. Θα τρέξω κι ας πεθάνω!», τους λέει.

Ο αγώνας έγινε στις 20 Απριλίου του 1946. Ο Στέλιος στην αρχή ήταν πίσω. Κρατούσε δυνάμεις. Στα 40 χιλιόμετρα έπιασε τον πρωτοπόρο Κέλι και τερμάτισε πρώτος κάνοντας πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Παραμιλούσε γι΄αυτόν όλη η Αμερική.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Τρούμαν κάλεσε τους  πρώτους νικητές-αθλητές στον Λευκό Οίκο για να τους συγχαρεί. Πρώτα απευθύνθηκε στον Κέλι, ο οποίος 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του Μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα. Τον ρώτησε πώς ηττήθηκε από αυτόν τον «κοκκαλιάρη» κι εκείνος του απάντησε:  «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία...».

Τότε ο Πρόεδρος χαμογελώντας στράφηκε πρός τον Κυριακίδη και του είπε:  «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».

Η απάντηση του Στέλιου Κυριακίδη ήταν συγκλονιστική: « Σας ευχαριστώ, κ. Πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για μένα. Ζητώ όμως να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στους 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Γι’ αυτό έτρεξα. Βοηθήστε το λαό μου που υποφέρει».

Ακολούθησε μια απίστευτη κινητοποίηση του αμερικανικού καού. Μαζεύτηκαν από δωρεές τόνοι τροφίμων, φαρμάκων και ρουχισμού. Με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού ναυλώθηκαν έξι καράβια για να μεταφέρουν τη βοήθεια στην Ελλάδα, το «πακέτο Κυριακίδη», όπως ονομάστηκε. Συγκεντρώθηκν και 250.000δολάρια, ποσό τεράστιο για την εποχή- για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες. Ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία και επέβλεπε την συγκέντρωση και την αποστολή της βοήθειας. Όλες οι εφημερίδες των ΗΠΑ τον είχαν πρωτοσέλιδο.

Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά χάρη σ’ αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαΐου, ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί. Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους Έλληνες.

Αργότερα ο γιος του χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα. Ανάμεσα σ' αυτά και το μετάλλιο από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο τεράστιας αξίας, που ήταν συλλεκτικό από την πρώτη στιγμή, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!  Ο Στέλιος Κυριακίδης παραμένει άγνωστος στους πιο πολλούς Έλληνες ακόμη και τους φιλάθλους, ενώ στην Αμερική έχουν γραφτεί πολλά για το κατόρθωμά του, έχουν γυριστεί ντοκυμαντέρ κι ετοιμάζουν και το γύρισμα μιας ταινίας. Ήταν άνθρωπος προσφοράς, με φρόνημα ηρωικό και υψηλά ιδεώδη. Σήκωσε στους ώμους του τη βαριά εθνική κληρονομιά. Θα μπορούσε η μορφή του στις  δύσκολες μέρες μας να γίνει πρότυπο ζωής, να μας ξαναδώσει ελπίδες και ιδανικά Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε από το βίντεο εδώ:    http://istologio.org/?p=2914 Στη Βοστώνη σε ανάμνηση του θριάμβου του, οι Αμερικανοί φιλοτέχνησαν γλυπτό στο οποίο εμφανίζεται ο πρώτος σύγχρονος ολυμπιονίκης του μαραθωνίου, Σπύρος Λούης, να δείχνει στον Στέλιο Κυριακίδη το δρόμο προς τη νίκη. Ο παλαιότερος οδηγεί τον νεότερο σε δρόμο δυσκολότατο, αλλά νικηφόρο.